نقدی بر مواضع ریاکارانه برخی اعضای هیات موسس به اصطلاح خانه روابط عمومی

شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-  توسعه و بسط تشکل های حرفه ای و صنفی کاری ارزشمند است که چنانچه براصول اساسی و بایسته ای استوار باشد، موجب رشد، اعتلاء و کارآمدی آن صنف، حرفه یا مجموعه فعالیت هایی می شود که در حوزه ای مشخص، با اهدافی معین و تعریف شده جریان دارند.

تشکیل خانه روابط عمومی ایران هم مقدمتا و بدون هیج قضاوت ارزشی و یا ارزش گذاری قبل از فعالیت، به خودی خود می تواند اتفاقی مبارک و دلگرم کننده در حوزه روابط عمومی و ارتباطات باشد. اما آنچه باعث این نوشتار کوتاه شده است، سخنان و ادعاهایی است که بعد از اعلام و صدور بیانیه این خانه در هفته روابط عمومی، درمیزگرد رسانه ای ایسنا طرح و حتی ناقض برخی مفاد بیانیه مذکور است. ادعاهایی که با کمتر از گذشت یکماه درتضاد و تناقض با هم هستند و اگر مفاد بیانیه مذکور را فتح بابی در مسیر حرکت به سوی عقلانیت، اعتدال وانصاف و نیک اندیشی بدانیم، ادعاهای اخیر برخی  موسسان این خانه، می تواند نشانی از انسداد، ریاکاری، سیاه نمایی، عدم صداقت در بیان اهداف، عدم ایفای نقش برای صاحبان حق در این زمینه و نوعی تکرار تجارب شکست خورده قبلی باشد.

تجاربی که در دو دهه قبل و با ادعای ناکارآمدی انجمن روابط عمومی ایران، ظاهرا منجر به تشکیل انجمن متخصصان روابط عمومی شد و اینک توسط دوستانی که خود پایه گذارآن نهاد بودند و امروز ترکیب بدنه اصلی خانه روابط عمومی ایران را تشکیل می دهند، بازتکرار می شود. مروری بر بندهایی از بیانیه خانه روابط عمومی ایران در اعلام موجودیت اولیه خانه در هفته روابط عمومی و سخنان اخیر تنی چند از موسسان این خانه می تواند این موضوع را روشن تر کند.

خانه روابط عمومی ایران و تشکل های روابط عمومی، همراهی و همفکری یا تقابل و تضاد
در یکی از بندهای بیانیه این خانه در اعلام موجودیت اولیه بیان شده است که : ” . . . همچون دیگر تشکل های روابط عمومی که پیش از این تأسیس شده اند و هریک، گام های بلند و سزاوار تکریمی در راستای اعتلای نهاد روابط عمومی و گسترش فرهنگ آن در سطح جامعه برداشته اند، (خانه روابط عمومی ایران) می کوشد تا در این حرکت فرهنگی و اجتماعی، نقشی تأثیرگذار و ماندگار در آینده این سرزمین ایفاء کند و در این راستا، جامعه روابط عمومی را به همفکری و همراهی صمیمانه فرا می خواند “

این درحالی است که موسسان خانه روابط عمومی ایران حاضر درمیزگرد اخیر یکی از دلایل اصلی شکل گیری این خانه را “ناکارآمدی تشکل های صنفی موجود از جمله انجمن روابط عمومی و انجمن متخصصان روابط عمومی” بیان و اعلام می کنند: ” . . . از سال ۴۶ یک انجمن روابط عمومی در ایران داشتیم که بعد از انقلاب تعطیل و سال ۷۰ توسط استادان روابط عمومی این انجمن احیا شد که هنوز هم فعال است؛ این نهاد باید یک سری رسالت‌ها و اهداف را دنبال می‌کرد، ولی به نظر می‌رسید که نتوانست اهداف لازم را تأمین کند. به همین منظور از سال ۷۹ تصمیم به تاسیس یک انجمن متخصصان روابط عمومی گرفتیم و آن را با دو هدف مشخص توسعه روابط عمومی در ایران و تخصصی کردن آن، شکل دادیم. . . .، برداشت شخصی خود من این است که انجمن روابط عمومی ایران به دلایلی چون نداشتن وقت کافی یا هم‌پوشانی رسالت این انجمن‌ها آنطور که باید موفق نبود؛ به همین منظور تصمیم گرفتیم خانه‌ای را برای روابط عمومی تشکیل دهیم که همگانی باشد، نهادها را پوشش دهد، متمایز باشد و بتواند اهداف روابط عمومی را پیش بگیرد.”

کمی دقت در این ادعاها و تناقض آشکاری که در این بیانیه و گفتار موسسان خانه روابط عمومی ایران وجود دارد، حداقل برای کسانی که در این وادی تلاش و فعالیت می کنند و با سوابق کاری و مسئولیت های کلیدی همین دوستان در نقش رئیس انجمن و یا عضو هیئت مدیره همان انجمن هایی که به زعم آنان ناکارآمد هستند، سند غیر قابل کتمانی از عدم صداقت و شفافیت در اهداف و ماموریت های خانه ای است که بنا به ادعای ایشان قرار است سقفی برای همه روابط عمومی ها باشد.

خانه روابط عمومی ایران یک گام جلوتراز برجام
درحالی که در دنیای سیاست و رخدادهای اجتماعی و سیاسی، برجام سه نو و تازه است، صحبت از برجام سه در روابط عمومی و پیروی از مد برجام گرایی بدون توجه به خاستگاه و شرایط بروز و ظهور پدیده ای با عنوان برجام در دنیای سیاست و سیاست های اجتماعی که یک سر آن به منافع و زیاده خواهی های جهانخواران و ستمگران اتصال پیدا می کند، شایسته هنر هشتم نیست ونشان و حکایت از عدم توجه به دیالوگ و مونولوگ گویی در لباس یک منجی رهای بخش دارد که هیچ تناسبی با موضع و نگاه کارگزاران روابط عمومی به عنوان حافظان منافع سازمان و مدافع حقوق شهروندان در سازمان ها و عملکرد گذشنه این افراد دارد.

تقویت روح جمعی وانسجام اجتماعی روابط عمومی با آویختن شمشیر داموکلس ناکارآمدی
همچنین در ادامه بیانیه خانه روابط عمومی که در اعلام موجودیت اولیه در هفته روابط عمومی صادرشده است آمده است:” مهمترین اهداف تأسیس (خانه روابط عمومی ایران) تقویت روح جمعی و انسجام صنفی و اهتمام در تأمین مطالبات صنفی روابط عمومی در کشور، همکاری با انجمن ها و تشکل های روابط عمومی در ایران و نهادهای مشابه در سطح بین المللی، اعتلای مستمر روابط عمومی و زمینه سازی برای رشد وبالندگی این نهاد، معرفی مأموریت ها و توانمندی های روابط عمومی به جامعه و مسئولان، گسترش دامنه فعالیت های روابط عمومی و کمک به نهادینه کردن آن در ساختارهای سازمانی، کشف و معرفی استعدادهای جوان که از ظرفیت و اثربخشی لازم در عرصه روابط عمومی برخوردار باشند، می باشد. “

اما به کارگرفتن ادبیاتی متفاوت و ادعاهایی دیگر از سوی موسسان این خانه در روزهای اخیر، مانند: “ادعای ناکارآمدی انجمن های حرفه ای موجود روابط عمومی”، ” اصرار بر این موضوع که بحث اخلاق حرفه‌ای و سازمانی همچنان در حد کلامی و ذهنی باقی مانده و به رفتار عینی تبدیل نشده است”، ” طرح این ادعا که در کشورمان در حوزه روابط عمومی دانشگاه زیاد داریم، ولی خروجی نداریم. افرادی که از دانشگاه‌ها بیرون می‌آیند به جز مطالب تئوریک چیز دیگری بلد نیستند” ، “اعلام این نظر که در دستگاه‌های دولتی و خصوصی نیروهای غیر متخصص در حوزه روابط عمومی مشغول به کار هستند، فعالیت روابط عمومی‌ها به تشریفات و تبلیغات تنزل پیدا کرده است و بیشتر زبان سیستم هستند تا گوشی برای شنیدن” ، و ذکر این موضوع که “علی‌رغم تمام تلاش‌هایی که در حوزه‌های مختلف صورت گرفته است، جریان روابط عمومی تا امروز هیچ وقت روند رو به رشدی نداشته است” و ادعاهایی ا ز این دست، نشان از این ماجرا دارد، که موارد مطرح شده در بیانیه خانه روابط عمومی ایران و گفته های اخیر موسسان آن که دو سوی مقابل یک طیف نامتجانس هستند به لحاط منطقی نمی تواند درست باشد و یکی از این دو بیان و یا ادعاهای مقابل آن قطعا نادرست و غیر صادقانه است.

خانه روابط عمومی ایران به دنبال کدام اهداف موردنظر؟
این ادعاها در حالی از سوی چهارتن از موسسان خانه روابط عمومی ایران طرح شده است که در بخشی از بیانیه پیش گفته تحت عنوان ” باورمندی عمیق صاحب نظران به نقش رشد دهنده روابط عمومی” و در بخشی دیگر از همان بیانیه می خوانیم: “تشکیل و فعال شدن انجمن های روابط عمومی در سال های اخیر در ایران، حکایت از باورمندی عمیق صاحب نظران و متخصصان به نقش رشد دهنده روابط عمومی دارد. بر پایه چنین باورخلاقانه و تحرک برانگیزی، گروهی از چهره های فعال در عرصه روابط عمومی کشور، «خانه روابط عمومی ایران» را تأسیس کرده اند و همزمان با هفته روابط عمومی و ارتباطات با اعلام موجودیت آن، امیدوارند در پرتو الطاف الهی و با بهره گیری از اندیشه های سازنده صاحب نظران این عرصه، زمینه تحقق اهداف مورد نظر فراهم آید”.

این درحالی است که حداقل دوتن از موسسان خانه روابط عمومی که بعد از عدم توفیق در راهیابی به هئیت مدیره انجمن روابط عمومی ایران در دهه ۷۰ ، تصمیم به تشکیل انجمن متخصصان روابط عمومی گرفتند، در همان مقطع زمانی با فرافکنی و طرح این نظریه که برای تقویت بینه حرفه ای وتخصصی روابط عمومی باید تشکل های متنوعی بوجود آیند، اقدام به تشکیل انجمن متخصصان روابط عمومی کردند و بعد از آن که خود سالیان درازی در کسوت رئیس انجمن و عضو هئیت مدیره سکان هدایت آن را بر عهده داشتند، امروز ناشیانه منتقد و مدعی ناکارآمدی انجمن هایی هستند که حتی در مقام ریاست آن نتوانستند گام مثبت و نجات دهنده ای برای این غریق ادعایی خود بردارند و امروز با همان منطق و مقدمه در آرزوی ساختن خانه ای برای روابط عمومی های ایران هستند.

البته که هر تلاش و فعالیت جدی اجتماعی و فرهنگی و سازنده، جای نقد واصلاح و هدایت در مسیر درست را دارد، اما فلسفه وجودی یک تشکل نوپا را برستون های ادعایی ناکارآمدی و یک سره همه جیز را فنا شده جلوه دادن، حکایت از این دارد که چنین خانه ای از پای بست ویران خواهد بود و باید هنوز که دیر نشده با تجدیدنظر وصلاحدید با خیرخواهان و صاحبان واقعی این خانه حداقل به صفحه بازی برد – برد یک ماه قبل خود که در بیانیه اعلام موجودیت اولیه خانه آمده است، بازگردند و نخواهند آزموده را بیازمایند که گفته اند: آزموده را آزمودن خطاست!